Nee, dat gratis geld heb ik niet van die recruiter gekregen. Ik wilde gewoon over allebei wat schrijven en omdat het twee korte berichtjes zijn, heb ik ze samengevoegd in één blog.
Aan werk geen gebrek
De Nederlandse arbeidsmarkt kookt, piept en kraakt. RTL Nieuws berichtte gisteren dat één op de drie werkenden in Nederland in het afgelopen kwartaal is benaderd voor een nieuwe baan. Bedrijven kunnen niet aan genoeg personeel komen. In de engineering sector is zelfs twee op de drie werknemers benaderd voor een nieuwe baan. De situatie is trouwens niet alleen in Nederland zo. Ook hier in het Verre Oosten is er, zeker in bepaalde sectoren, een groot tekort aan personeel. Bedrijven binnen dezelfde sector kapen (of betergezegd: kopen) op dit moment zonder blikken of blozen personeel bij elkaar weg. Goed nieuws voor wie een nieuwe baan zoekt. En de recruiters, die hebben het er maar druk mee.
Op 20 september kreeg ik een e-mail van ene mevrouw Santamaria (iets in mijn hoofd zegt me dat dat niet haar echte naam is). We hadden elkaar niet eerder gesproken, maar mijn profielpagina op LinkedIn (het grootste professionele social medianetwerk) was haar opgevallen. Ze had een perfecte baan voor me in de aanbieding bij een topbedrijf.
Eigenlijk was het niet meer dan een standaard e-mail van een recruiter die via een paar zoekopdrachten op LinkedIn een aantal mogelijk geschikte kandidaten heeft verzameld voor een open positie. Ik krijg dat soort e-mails wel vaker, soms voor de meest ongeschikte banen. Zo heb ik een keer een aanbod gehad voor een tijdelijke positie (voor een half jaar) in Spanje, terwijl het uit mijn profielpagina toch echt wel duidelijk is dat ik in het Verre Oosten woon. Geen idee waarom ze dachten dat ik voor een tijdelijke klus wel even naar Spanje zou verhuizen.
Maar goed. Ik werk naar volle tevredenheid bij mijn huidige werkgever, dus heb ik geen interesse in een andere baan. Ik heb de e-mail genegeerd, want – zo redeneer ik – zodra ik wel een antwoord stuur, weten ze dat ze geldige contactgegevens in handen hebben en is de kans groter dat ik in een database beland. Een dag later kreeg ik weer een e-mail met de vraag of ik de e-mail van 20 september wel had ontvangen. Ook die e-mail heb ik genegeerd.
Op 23, 27 en 30 september kreeg ik wéér e-mails ter herinnering. In de laatste e-mail vroeg ze me zelfs of ze moest stoppen met mailen. JA! En of ik dan wilde kiezen uit zes redenen waarom. NEE, je krijgt gewoon geen antwoord van me.
500 euro
Zo, fles azijn dicht en door naar die 500 euro. Het bedrijf waarvoor ik werk is aangesloten bij een online dienst waarmee de leidinggevenden binnen het bedrijf bedankjes aan medewerkers kunnen sturen, met daarbij spaarpunten. De medewerkers kunnen de punten vervolgens in de bijbehorende webwinkel weer inwisselen. Van sportkleding tot pannen en laptops, het aanbod is heel divers. Ik heb in de afgelopen paar jaar een aantal keer zo’n bedankje met spaarpunten ontvangen. Hartstikke mooi, zo’n blijk van waardering, en zo koop je er ook nog wat voor!
Aan het eind van dit jaar zouden de eerste spaarpunten verlopen, dus maar eens even kijken in de webwinkel of er wat interessants tussen zit. Tegelijk wilde ik eigenlijk niks, want ik heb niks nodig en in Casa de FEF is vooral “ontspuld” de laatste tijd.
Na een tijdje zag ik in een hoekje van de website het item waardebonnen. En warempel, die waardebonnen bleken per land gecategoriseerd te zijn (erg handig). Zo kwamen er waardebonnen tevoorschijn voor een grote supermarktketen, waarvan er hier twee winkels in de buurt zijn. Perfect, want eten moeten we toch. Dus kiep ik al die spaarpunten maar in waardebonnen. En die punten bleken zelfs nog heel wat meer waard te zijn dan ik dacht. Omgerekend heb ik voor een dikke 500 euro waardebonnen kunnen bestellen.
Toch weer een mooie meevaller!
Abonneren via e-mail: Wil je een e-mail ontvangen zodra er een nieuw artikel op fareastfire.nl is gepubliceerd? Abonneer je dan gratis (uitschrijven is mogelijk):
Geef een antwoord